Docenianie historycznego charakteru i społecznej genezy norm regulujących dziedzinę seksu ma swoje podstawy w dwojakim widzeniu ich funkcjonowania:
– a) represjonowania zachowań sprzecznych z interesem społecznym czy stanowiących zagrożenie interesów jednej osoby przez drugą, rzadziej interesów jednostki zagrożonych przez interes społeczny (socjo- centryzm)
– b) rekomendowania zachowań pozytywnie warunkujących utrzymanie ładu społecznego czy rozwój społeczny i jednostkowy (w granicach nie zagrażających instytucjom społecznym), w którym kultura, a nie biologia, stanowi kryterium dewiacji od norm za pozytywne uznaje się więc takie zachowania, w których priorytet mają normy kulturowe, a nie indywidualne „biologiczne” preferencje.
Uzasadnieniem takiego priorytetu w wyborze jednostki jest ochrona przed niebezpieczeństwami:
– 1) egzystencjalizmu – osobniczą podmiotowością bez społecznego planu, co często prowadzi do poczucia osamotnienia i dezorientacji etycznej
– 2) biologizmu – sprowadzonego do badań bodźca i reakcji, dla których fizjologia, a nie postawy ludzkie i twopr społeczne są rzeczywistością badaną, tak że przypisywanie znaczeń zachowaniom seksualnym jest zbędne, bo aktywność seksualna jest dostateczną miarą znaczenia w skrajnej postaci behawioryzmu seks ludzki nie różni się niczym od seksu szczura w labiryncie
– 3) scientyzmu – który chciałby normy moralne zastąpić rachunkiem logicznym, ważność wniosków stwierdzić statystycznie, niejednokrotnie z pominięciem istotnych różnic jakościowych między zjawiskami czy różnic w stopniu uświadomienia sobie przeżywanych stanów przez jednostkę
– 4) socjologizmu- który zachowania seksualne uznałby za związki ról społecznych i kilku instytucji, a przeżycia psychologiczne, odczucia estetyczne i moralne byłyby pozbawione swoich indywidualnych jakości i sprowadzone do zachowań zwyczajowych, tudzież innych społecznie umownych (konsekwencje socjologizmu mogą się przejawić w socjotech- nikach zgodnych jednostronnie z interesem społecznym czy jednostkowym, np. w zbyt częstym znoszeniu zakazów, „rewolucjach seksualnych” bądź w postaci utrwalania dawnych dyrektyw – „lepiej, by przekraczano zakazy, niż domagano się ich zniesienia”, „lepsze ciche grzeszki niż głośny skandal” itp.). i
Komentarze