Do wstępnych rozpoznawczych testów należą próby śródskórne. Próba polega na wstrzykiwaniu do skóry przedramienia: a) 0,1 ml 0,9% roztworu NaCl dla kontroli i b) 0,1 ml rozcieńczonych roztworów kolejnych składników preparatu insuliny oraz preparatów insuliny różnych gatunków, różnego stopnia oczyszczenia i różnych producentów. Próby śródskórne mają na celu bliższe określenie czynnika wywołującego odczyn uczuleniowy. Jest to ewentualnie potrzebne do odczulenia.
Zasady leczenia uczulenia na insulinę. 1. Samoistne ustąpienie. Jeżeli jest to możliwe, należy odczekać 2-4 tygodnie przed rozpoczęciem jakiegokolwiek postępowania. Dotyczy to zwłaszcza miejscowych odczynów typu późnego. 2. Zmiana preparatu insuliny na lepiej oczyszczony, inny gatunkowo lub na preparaty zawierające specjalnie zmodyfikowane cząsteczki insuliny. 3. Szybkie odczulanie za pomocą śródskórnych wstrzyknięć zwiększanych od minimalnych do większych dawek insuliny.
Insulinooporność. Układ wysp trzustkowych wydziela w ciągu doby ok. 2 mg insuliny. Odpowiada to w przybliżeniu 40 m.j. Ilość ta w pełni wystarcza do regulacji metabolizmu. U chorych na cukrzycę, leczonych insuliną, dobowe zapotrzebowanie na insulinę bardzo często przekracza tę wielkość wskutek insulinooporności. Pod tym mianem można by rozumieć konieczność wstrzykiwania chorym na cukrzycę większej ilości insuliny niż maksymalna jej ilość potrzebna do substytucji po całkowitej pankreatektomii, a więc 40 j.m./24 h. Tak zdefiniowana insulinooporność, chociaż rzeczywiście istniejąca, dotyczyłaby prawie wszystkich chorych i nie miałaby znaczenia wyróżniającego specjalny kliniczny problem. Z tego względu można arbitralnie ustalić, że do klinicznego zespołu insulinooporności nie włącza się przypadków, w których insulinooporność można przezwyciężyć dodatkową, ale nie większą od 60 j.m./24 h, ilością insuliny. Ze względów praktycznych – wobec tego – przyjmuje się również arbitralnie, że insulinooporność rozpoczyna się po przekroczeniu dawki 100 j.m./24 h.
Komentarze