Nieżyczliwie ustosunkowani do referenta, wykorzystujemy kaszel, aby zagłuszyć każdą jego pointę, aforyzm lub bardziej błyskotliwe powiedzonko. W tym celu jednak musimy nie tylko ulokować się blisko mówcy, ale również dokładnie słuchać, co mówi. Gdybyśmy więc po jakimś czasie, obserwując słuchaczy, doszli do wniosku, że jesteśmy osamotnieni nie tylko w zagłuszaniu referenta, ale też w słuchaniu go, zagłuszanie przerywamy. Sytuacja 4: Kaszlemy koncertowo
W tym celu wybieramy się do filharmonii. Jeśli nie należymy do ludzi zbyt ambitnych w dziedzinie muzyki, poprzestajemy na recitalu fortepianowym. Jeśli natomiast większych ambicji nam nie brak, wybieramy koncert z udziałem zagranicznych solistów, chóru i wielkiej orkiestry symfonicznej. Zgodnie z najlepszymi regułami kaszlu koncertowego wybieramy do zakaszl i wania: piano w orkiestrze, solówki śpiewane, kadencje solowe skrzypiec, wiolonczeli, picola itd., to znaczy te miejsca, w których soliści są nie gorzej słyszalni niż nasz kaszel. Mistrzowskie zgranie naszego kaszlu z koncertem, udowadniające nawet najmniej nam życzliwym słuchaczom, że nie kaszle przypadkowy amator, tylko prawdziwy meloman, uzyskujemy dzięki przestudiowaniu przed koncertem partytury. Dzięki temu dokładnie wiemy, kiedy wpaść na całą nutę, a kiedy na ósemkę.
Sytuacja 5: Kaszlemy, aby podkreślić swoją obecność Nie mając nic do powiedzenia na naradzie i równocześnie chcąc uzmysłowić kierownictwu, że jesteśmy obecni i że przysłuchujemy się z najwyższym zainteresowaniem, wykorzystujemy chwilę ciszy (np. zanim kolejny mówca zabierze głos albo zanim po przerwie wszyscy wejdą z powrotem na salę), aby krótkim, niemniej donośnym kaszlem dać znać o sobie. Jeśli uda się nam to już za pierwszym razem, co właściwy człowiek pokwituje skinieniem głowy, więcej już na tym spotkaniu nie kaszlemy, pozwalając w ten sposób również i innym kolegom na zaznaczenie swej obecności.
Komentarze