Do zupełnego wypadnięcia macicy rzadko dochodzi. Zwykle bowiem, chociaż cała pochwa ulega wynicowaniu, część macicy pozostaje w miednicy małej dzięki wydłużeniu się szyjki w jej odcinku ponadpochwowym, a niekiedy nawet w dolnym odcinku trzonu.
Niezależnie od objawów, jakie wywołuje wypadanie macicy wraz z pewnymi, sąsiadującymi z nią narządami, utrzymywanie się przez czas dłuższy tego stanu chorobowego powoduje zmiany wtórne w częściach, które uległy tak znacznemu obniżeniu.'
Zmiany te dotyczą przede wszystkim ścian „worka przepuklinowego“, a więc wynicowanej pochwy. Napięcie jej przedniej ściany powoduje wygładzanie się i zanik poprzecznych fałdów pochwy. Powierzchnia tego narządu staje się sucha, twarda i przypomina w dotknięciu skórę wskutek zrogowacenia powierzchownych warstw nabłonka płaskiego. Nawet w przypadkach niezupełnego wypadania macicy z wydłużeniem jej dochodzi do zaburzeń w krążeniu krwi z powodu obniżenia się okolicy ujścia wewnętrznego kanału szyjki oraz tętnic macicy, które na tej wysokości przenikają w miąższ narządu, a wraz z nimi wydłużenia i obniżenia żył splotu macicy.
Zaburzenia w krążeniu krwi i zastój krwi stają się przyczyną przesiąkania do tkanek surowicy, obrzęku ścian pochwy, ich zgrubienia i utraty jędrr ości. Zmiany te uwydatniają się przede wszystkim na przedniej ścianie pochwy, ale i tylna jest nimi również objęta. Bardzo często w następstwie zaburzeń w krążeniu krwi, niedostatecznego odżywiania tkanek oraz drażnienia wskutek ciągłego tarcia, a także przez mocz przychodzi do wytworzenia się owrzodzeń na powierzchni „guza“ – najczęściej w pobliżu ujścia zewnętrznego kanału szyjki. Owrzodzenia te mogą się stać niekiedy źródłem zakażenia tkanek głębiej położonych.
Komentarze