Hematologicznie — poza niedokrwistością znacznego stopnia o cechach niedokrwistości normobarwliwej lub nadbarwliwej — stwierdza się trombocytopenię oraz przyspieszenie liczby opadania czerwonych krwinek. Bezwzględne wartości białych krwinek zachowują się bardzo różnie. Bywają ostre białaczki, przebiegające z wysoką leukocytozą. W większości jednak ostrych białaczek dziecięcych stwierdza się prawidłowe liczby krwinek białych lub wręcz leukopenię. Bardzo znamiennym obja-wem ostrej białaczki dziecięcej jest granulocytopenia ze względną limfo- cytozą (we wzorze odsetkowym białych krwinek limfocyty stanowić mogą 1-0-0%). Obok limfocytów stwierdza się we krwi obwodowej patologiczne komórki białaczkowe, zwane paraleukoblastami. Są to młode, niezróżnicowane komórki limfocytopodobne, które przy mniejszym doświadczeniu osoby oglądającej preparat z krwi obwodowej często określane bywają jako limfocyty. Wahania bezwzględnej liczby białych krwi-nek w białaczce następują zwykle łącznie ze zmianami liczby paraleuko- błastów. I tak w przypadku wysokiej leukocytozy sięgającej np.
Nowoczesne leczenie białeczek polega na stosowaniu trzech następujących środków: 1) przetaczań lcrwi 2) hormonów kory nadnercza
– 3) antymetabolitów (antagonistów kwasu foliowego lub puryn). Cennym środkiem pomocniczym są antybiotyki, które pomagają w opanowywaniu dodatkowych zakażeń. Prednison w dawkach 4-0—8-0 mg/dobę pozwala zwykle na uzyskanie remisji klinicznych, a nieraz i całkowitych remisji hematologicznych (z zupełnym ustąpieniem patologicznych zmian w krwi obwodowej i w szpiku) w ciągu 3—5 tygodni. Wówczas po odstawieniu prednisonu podaje się przez dłuższy okres czasu bądź antagonistów kwasu foliowego (Aminopterin -0,125—-0,5 mg/dobę lub Amethopterin = = Methotrexate 1,25—2,5 mg/dobę), bądź antagonistów puryn (6-Mer- kaptopuryna = Purinethol 2,5 mg/l kg wagi na dobę). Środki te stosujemy najpierw w dawkach pełnych, a potem w o wiele mniejszych dawkach podtrzymujących (np. Purinethol 25 mg/dobę). W razie nawrotu choroby stosuje się masywne dawki prednisonu do 1-0-0 mg/dobę, łącznie z antymetabolitami. Każdy następny nawrót jest trudniejszy do opanowania. Leczenie prednisonem zawodzi w ostrych białaczkach szpikowych. Lepsze wyniki osiąga się po stosowaniu wyłącznie antymetabolitów. W białaczce szpikowej przewlekłej leczeniem z wyboru jest podawanie myleranu (2—4 mg/dobę).
Komentarze