W naszych warunkach geograficznych z końcem piątego dziesiątka lat, przeciętnie między 47 a 49 rokiem życia kobiety, następuje zakończenie jej właściwego życia płciowego, określane mianem przekwitania (climacterium).
Okres ten cechuje się pewnymi objawami, które są następstwem zmian zachodzących w tym czasie w narządach rodnych i ubytku czynności dokrewnych jajników, co wpływa na inne gruczoły wewnętrznego wydzielania. Ubytek czynności dokrewnych jajników musi prowadzić do zwichnięcia równowagi w dotych- czasowym układzie gruczołów dokrewnych bez względu na to, czy działa na nie w sposób hamujący, czy pobudzający.
Jakkolwiek występowanie przekwitania między 47 a 49 rokiem życia kobiety należy uważać u nas za prawidłowe, należy się liczyć z możliwością wcześniejszego lub późniejszego przekwitania (climax praecox, climax tardaJ w granicach dość rozległych, zależnie od czynników wewnętrznych i zewnętrznych. Liczne spostrzeżenia przemawiają za tym, że okres dojrzałości płciowej trwa dłużej u kobiet, które zaczęły wcześnie miesiączkować, chociaż nie można tego uważać za niewzruszone prawo.
W okresie przekwitania występują charakterystyczne zmiany przede wszystkim w jajnikach. Gruczoły te zaczynają zmniejszać się i twardnieć. Na powierzchni ich pojawiają się rowki i zmarszczki. W części korowej pęcherzyki stopniowo zanikają, tak że z chwilą ostatecznego zatrzymania się cyklów miesięcznych znajdujemy je tylko w znikomej liczbie.
Komentarze