PODZIAŁ FITZGERALDA – KONTYNUACJA

II. Grupa oksprenololu. LBA o dość silnym działaniu ß-adrenolitycznym, pozbawione kardiowybiórczości, obdarzone mierną wewnętrzną aktywnością sympatomimetyczną. Podobnie jak LBA grupy propranololu mają silne działanie przeciwarytmiczne, natomiast w przeciwieństwie do tej grupy mają względnie słabe działanie kardiodepresyjne.

Charakterystycznym cechom tej grupy odpowiadają oksprenolol i toli- prolol.

III. Grupa pindololu. LBA o klinicznie bardzo użytecznym działaniu ß-adrenolitycznym, lecz pozbawione kardiowybiórczości wykazujące słabe działanie przeciwarytmiczne. Kliniczne objawy wewnętrznej aktywności sympatomimetycznej i działania kardiodepresyjnego leków tej grupy nie są praktycznie istotne.

Jest to grupa LBA o względnie „czystym” działaniu ß-adrenolitycznym, pozytywnych opiniach klinicznych i dość dużych perspektywach zastosowań klinicznych, zwłaszcza w odniesieniu do choroby wieńcowej serca,

W grupie tej mieszczą się pindolol (Visken) i sot.alol (MJ 1999), choć ten ostatni, będąc wprawdzie „czystym” ß-adrenolitykiem, ma znacznie słabsze działanie receptorowe od pindololu,

IV. Grupa praktololu. LBA o miernym, lecz kardiowybiórczym działaniu ß-adrenolitycznym (blokada ßj, bardzo słabej aktywności przeciwarytmicznej, dość znacznej aktywności sympatomimetycznej i względnie małej sile działania kardiodepresyjnego.

W grupie tej znajdują się: praktolol, acebutolol, atenolol i metoprolol – kardiowybiórcze LBA, które 50-100 razy silniej hamują dodatnie działanie chronotropowe oraz inotropowe amin katecholowych na serce (poprzez wpływ na receptory ßi-adrenergicznej niż na mięśnie gładkie tchawicy, drzewa oskrzelowego i obwodowych naczyń krwionośnych (poprzez wpływ na receptory ß,-adrenergiczne).

V. Grupa nifenalolu i butoksaminy. LBA bez perspektywy szerszych zastosowań klinicznych. Są to z reguły leki o względnie słabej aktywności ß-adrenoiitycznej, pozbawione kardiowybiórczości i obciążone licznymi działaniami pozareceptorowymi lub znaczną, klinicznie niebezpieczną, wewnętrzną aktywnością sympatomimetyczną.

W wyniku ocen klinicznych do grupy tej należą LBA, które nie gwarantują dużego bezpieczeństwa zastosowań leczniczych lub z klinicznego stosowania eliminuje je wątpliwa skuteczność.

Aktualnie do grupy tej, oprócz nifenalolu i butoksaminy, zaliczyć można dichloroizoprenalinę (DCI) i pronetalol (Alderlin).

Podstawowym założeniem przedstawionego wyżej podziału LBA jest spełnienie warunku użyteczności dla praktyki lekarskiej. Przedstawiony podział w pewnym stopniu określa bowiem wybór odpowiedniego preparatu, w zależności od rozpoznania podstawowej choroby będącej wskazaniem do stosowania LBA, oraz umożliwia indywidualnie dobór leku odpowiednio do stanu klinicznego (tab. 4).

Komentarze

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>