Inną próbę stosowania ludzkiego hormonu wzrostu w zaburzeniach wzrostu z prawidłową odpowiedzią hormonu wzrostu na testy stymula- cyjne i z prawidłowym stężeniem SM-C przedstawili Van Vliet i wsp. [20]. Autorzy ci stwierdzili, że V3 tak wyselekcjonowanych chorych odpowiada przyspieszeniem wzrostu na podawanie preparatów ludzkiego hormonu wzrostu w dawkach typowych. Próbowano też leczyć chore z zespołem Turnera, stosując dawki w górnych granicach dawkowania typowego. Tylko 25% chorych odpowiadało znamiennym przyspieszeniem wzrastania. Lepsze rezultaty uzyskiwano u chorych z mniej zaawansowanym wiekiem kostnym. Podobne rezultaty uzyskiwano w różnych postaciach wrodzonego niedoboru wzrostu.
Trudno dziś przewidzieć, czy chorzy z niedoborem wzrostu zależnym od obniżonego potencjału wzrostowego tkanek będą zdolni do przyspieszenia wzrastania po zastosowaniu większych dawek niż dotychczas stosowane. Obecnie prowadzone próby kliniczne z użyciem większych dawek nie mogą być jeszcze podsumowane. Maksymalna dawka uznana obecnie za dopuszczalną przez National Hormone and Pituitary Program w USA wynosi 6 j./kg na tydzień, a więc 6-krotnie więcej niż maksymalna dawka zazwyczaj stosowana [14],
Leczenie innych chorób. Próby stosowania ludzkiego hormonu wzrostu w innych zaburzeniach niż niedobór wzrostu dotyczą leczenia: 1) trudno gojących się ran, ziamań i oparzeń, 2) osteoporozy różnego pochodzenia, 3) stanów katabolizmu ogólnoustrojowego, jaki może wystąpić w chorobie nowotworowej czy anorexia nervosa, 4) choroby wrzodowej.
Podstawą do przypuszczeń, że ludzki hormon wzrostu może okazać się skuteczny w wymienionych stanach chorobowych, jest wpływ tego hormonu na liczne polipeptydy o charakterze tkankowych czynników wzrostowych czy mitogennych. Większa dostępność preparatu i liczniejsze próby kliniczne pozwolą w przyszłości sprawdzić użyteczność leczenia hormonem wzrostu w wymienionych stanach chorobowych.
Komentarze