Sarkoidoza jest łagodnie przebiegającym schorzeniem, charakteryzującym się wytwarzaniem ziarniny, przypominającej ziarninę gruźliczą. Gruzełek w sarkoidozie nie wykazuje jednak skłonności do rozpadu i serowacenia. Etiologia sarkoidozy jest nie wyjaśniona. Duże jednak podobieństwo obrazu histopatologicznego sarkoidozy i gruźlicy nakazuje podejrzewać wspólną etiologię.
Chorobę znamionuje znaczny polimorfizm objawów klinicznych w zależności od umiejscowienia procesu chorobowego. Brak przy tym charakterystycznych objawów klinicznych, radiologicznych i laboratoryjnych sprawia, że rozpoznanie tej choroby napotyka na duże trudności. Najczęściej dotknięte są węzły chłonne obwodowe oraz płuca. Rozróżnia się na ogół trzy stadia zmian w płucach. W pierwszym okresie może dojść do znacznego powiększenia węzłów chłonnych śródpiersia. W tym przypadku, zwłaszcza gdy węzły wywołują objawy uciskowe, powstają trudności w różnicowaniu sarkoidozy z. ziarnicą złośliwą i mięsakiem chłonnym. W drugim okresie dochodzi do wysiewu prosówkowego do tkanki płucnej, a w trzecim okresie do zmian włóknistych. Często śledziona jest nieznacznie powiększona. Obraz krwi i szpiku nie wykazuje zmian. Rokowanie jest pomyślne. Choroba w większości przypadków przebiega tak łagodnie, że uchodzi uwagi chorych i nie wymaga leczenia.
W przypadku istnienia zmian w płucach korzystnie działają korty- kosterydy. Stosowanie leków przeciwprątkowych jest niecelowe.
Komentarze