Sygnałami socjoseksualnymi (Wickler, 1967, 1974) określa się grupę wy- zwalaezy społecznych pierwotnie wywołujących reakcje typu seksualnego, w toku ewolucji wprzęgniętych w nową funkcję behawioralną związaną przeważnie z tłumieniem agresji międzyosobniczej. Występują one już u niektórych ryb, na przykład u zamieszkującej jezioro Tanganika pielęgnicy brabanckiej (Tropheus moori). U ryby tej zachowanie tłumiące agresję polega na wykonywaniu na wprost drugiego osobnika specjalnej serii ruchów, przypominających męskie zachowanie seksualne występujące bezpośrednio przed ejakulacją.
Podobnie, z wprzęgnięciem zachowania seksualnego w funkcję społeczną, spotykamy się u szeregu gatunków zięb australijskich. Zięby australijskie są ptakami o siinie rozwiniętym życiu społecznym, U ptaków tych elementy samiczego zachowania przedkopulacyjnego stały się ważnym czynnikiem utrzymującym strukturę społeczną. Tak na przykład u amadiany maskowej (Peophilia personata) żeńska zachęta do kopulacji stała się formą uprzejmego powitania między poszczególnymi członkami stada, wykonywaną zarówno przez samice jak i przez samce. Jednocześnie, zachowanie to występujące w sytuacji samiec – samica, stanowi nadal zachętę do kopulacji i jest wykonywane wyłącznie przez samicę. Podobnie wygląda u tych ptaków sytuacja ze śpiewem występującym pierwotnie w sytuacji zalotów, kiedy samiec „przyśpiewuje się” do samicy. Następnie śpiew ten u niektórych gatunków staje się ważnym elementem utrzymania więzi w grupie i jest wykonywany przez poszczególne samce w kontekście społecznym (poszczególne osobniki śpiewają, inne przysłuchują się śpiewowi).
Komentarze