Szeroką analizę wyników leczenia zaburzeń jajeczkowania za pomocą schematu HMG-HCG u kobiet z normogonadotropizmem przeprowadzili Zimmermann i wsp, [69, 70], Stwierdzili oni, że chore z prawidłowym poziomem gonadotropin, u których nie uzyskano jajeczkowania po leczeniu octanem klomifenu, mają największą szansę zajścia w ciążę po leczeniu gonadotropinami (40%)). Chore, u których stwierdzono dwufazową krzywą temperatury spoczynkowej po leczeniu klomifenem i u których faza lutealna była dłuższa niż 9 dni, mają najmniejszą szansę reakcji na leczenie gonadotropinami (17,2%). Chore, które nie zareagowały wystąpieniem jajeczkowania w pierwszym cyklu leczenia gonadotropinami, mają większą szansę zajść w ciążę, kiedy leczenie zostanie przerwane na okres jednego cyklu lub na dłuższy okres. Najwięcej ciąż (94,4%) uzyskano w ciągu pierwszych 4 cykli leczenia. Częstość występowania ciąż była mniejsza u kobiet powyżej 30 roku życia niż u kobiet poniżej 25 roku życia. Odsetek wczesnych poronień i częstość występowania płodów obumarłych u chorych leczonych gonadotropinami zwiększała się znacznie po 35 roku życia (44,4%).
Powikłania. Najważniejszymi powikłaniami są: 1) zespół tzw. hipersty- mulacji, 2) duża częstość występowania ciąż mnogich, 3) duża częstość występowania poronień.
Grupa badaczy WHO (1973) opracowała podział zespołu tzw. hipersty- mulacji na 3 stopnie stopień I charakteryzuje się nadmiernym wydzielaniem estrogenów i powiększeniem jajników. Leczenie jest kontynuowane, ale chora powinna wzmóc swoją czujność co do możliwości wystąpienia poważniejszych objawów subiektywnych.
W stopniu II (łagodnym) pojawiają się cysty w obrębie jajników WTaz z bólami brzucha, nudnościami, wymiotami i biegunką. Chora powinna być hospitalizowana.
Komentarze