Grupa zaburzeń określonych mianem nerwicowych zaburzeń seksualnych jest wynikiem zmian przede wszystkim w zakresie wyższych czynności nerwowych. A zatem są to zaburzenia „psychogenne”, rozgrywające się na najwyższym piętrze struktury aparatu psychofizjologicznego, będącego podstawą prawidłowych funkcji, odczuć i zachowań seksualnych, to jest w korze mózgowej. Na te właśnie wyższe czynności nerwowe środowisko oddziaływa bez przerwy licznymi bodźcami dodatnimi lub ujemnymi. Nerwicowe zaburzenia seksualne, mimo że mają charakter psychogenny, rozwijają się jednak dopiero wówczas, gdy siła bodźców ujemnych jest zbyt duża i przekracza zdolność adaptacyjną, w sensie oporności ośrodkowego układu nerwowego. A oporność ta uwarunkowana- jest nie tylko czynnikami psychicznymi, lecz także właściwościami substratu anatomofizjologicznego, a między innymi charakterem procesów biochemicznych zachodzących w mózgu. W powstawaniu zaburzeń określanych jako psychogenne bierze więc udział grupa czynników związanych z substratem anatomofizjologicznym. Wynika stąd wniosek, że zaburzenia te mają w istocie charakter złożony, a nazwa „psychogenne” nie odzwierciedla już mechanizmu ich powstawania i odnosi się do okresu, w którym wskutek braku precyzyjnych metod diagnostycznych nie można było wykryć subtelnych zmian anatomofizjologicznych w mózgu, mogących jednakże mieć istotny wpływ na oporność lub podatność ośrodkowego układu nerwowego na oddziaływanie czynników psychicznych.
Zaburzenia nerwicowe seksualne mogą się przejawiać w zakresie czuć seksualnych (a zatem w obrębie najwyższego piętra), lecz najczęściej przejawiają się zmianami w czynnościach narządów płciowych. Nie znaczy to, oczywiście, ażeby same narządy płciowe lub wszelkie niższe piętra struktury aparatu psychoseksualnego ulegały zmianom chorobowym w tym sensie, że w nich właśnie tkwiłyby przyczyny lub proces chorobowy. Narządy płciowe są tylko aparatem wykonawczym, którego funkcjami sterują wyższe czynności nerwowe.
Komentarze